اقتصاد جهانی هنوز هم بهای تنبلی بانک‌های بزرگ را می‌پردازد | دیدگاه

موسسات مالی و بانک‌های بزرگ یک دهه فرصت داشتند تا با ریل‌های کریپتو برای تسویه حساب فرامرزی و بین بانکی آزمایش کنند. آنها می‌توانستند پایلوت‌ها را اجرا کنند، تخصص داخلی ایجاد کنند و مدل‌های مطابق با قوانین را طراحی کنند که برای استقرار در دنیای واقعی آماده باشند، زمانی که تنظیم‌کنندگان اجازه دادند. آنها این کار را نکردند.

چند استثنا (مانند پروژه Onyx جی‌پی مورگان که اکنون به Kinexys تغییر نام داده است) ثابت کردند که تسویه حساب بلاک چین نهادی می‌تواند کار کند. اما این تلاش‌ها موارد منزوی باقی مانده‌اند، نه استاندارد صنعت. وقتی تنظیم‌کنندگان سرانجام مسیر را پاک کردند، صنعت باید با راه‌حل‌های آماده تولید راه‌اندازی می‌کرد. این عدم اقدام اکنون میلیاردها دلار برای اقتصاد جهانی در اصطکاک غیرضروری هزینه دارد. همه ما همچنان بهای اتکای بانک‌ها به زیرساخت‌های قدیمی را می‌پردازیم که پول را در عصر اینترنت به کندی حرکت می‌دهند.

هزینه تنبلی

امور مالی سنتی پر از ناکارآمدی‌ها است. صف‌های تسویه حساب اوراق بهادار، زمان‌های قطع بانک و حتی معاملات ارز خارجی روتین هنوز با سرعت چند روزه حرکت می‌کنند. هر یک از این تأخیرها در واقع هزینه‌ای برای سرمایه است، هزینه پنهانی که به شکل وجوه راکد در حساب‌های واسطه پرداخت می‌شود. این سرمایه می‌توانست بازده کسب کند، سرمایه‌گذاری‌های جدید را تأمین مالی کند یا در بازارهای دیگر ترکیب شود.

به عنوان مثال، در برزیل زادگاه من، پرداخت‌های فرامرزی خرده‌فروشی اغلب از طریق شعب بانکی فراساحلی (معمولاً در کارائیب) قبل از رسیدن به مقصد در ایالات متحده، اروپا یا حتی سایر کشورهای آمریکای لاتین عبور می‌کنند. هر چک پوینت اضافی، هزینه، زمان و پیچیدگی انطباق را اضافه می‌کند. برای کاربران خرده‌فروشی، این تأخیر مستقیماً به هزینه‌های بالاتر تبدیل می‌شود. برای موسسات، این یک مانع برای نقدینگی و کارایی سرمایه است.

اگر تسویه حساب زمان بیشتری طول بکشد، می‌توانید شرط ببندید که کسی، جایی، برای آن تأخیر هزینه می‌پردازد. درست همانطور که ریسک در بازارهای اعتباری مستقیماً به نرخ‌های بهره تبدیل می‌شود، ناکارآمدی در پرداخت‌ها در اسپردها و هزینه‌ها قیمت‌گذاری می‌شود.

بانک‌ها این را می‌دانند. آنها باید از فرصت ساده‌سازی سیستم استفاده می‌کردند، حتی اگر فقط برای پیشی گرفتن از رقبای خود بود. چرا این کار را نکردند؟

"ریسک قرارداد هوشمند" از بین خواهد رفت

در آغاز هزاره، تحلیلگران به طور معمول "ریسک اینترنت" را در مدل‌های خود لحاظ می‌کردند، که به امکان شکست زیرساخت آنلاین و اختلال در کل عملیات اشاره داشت. دو دهه بعد، هیچ مدل ارزش‌گذاری شامل یک مورد برای "ریسک اینترنت" نیست، حتی با وجود اینکه یک روز آفلاین بودن می‌تواند میلیاردها دلار هزینه داشته باشد. اینترنت به سادگی به یک زیرساخت فرض شده تبدیل شد.

همین تکامل برای بلاک چین‌ها اتفاق خواهد افتاد. قیمت‌گذاری "ریسک قرارداد هوشمند" در یک مدل کسب‌وکار در سال 2030 به اندازه قیمت‌گذاری "ریسک ایمیل" امروز قدیمی به نظر خواهد رسید. زمانی که حسابرسی‌های امنیتی، استانداردهای بیمه و چارچوب‌های افزونگی بالغ شوند، فرض پیش‌فرض تغییر خواهد کرد: بلاک چین‌ها به عنوان ریسک دیده نخواهند شد، بلکه به عنوان زیرساختی که آن را کاهش می‌دهد.

پریمیوم نقدینگی بازنویسی شده توسط سرعت جدید سرمایه

ناکارآمدی‌های سیستم مالی به هزینه‌های فرصت برای سرمایه‌گذاران تبدیل می‌شود. 

در سرمایه‌گذاری خصوصی سنتی یا سرمایه‌گذاری خطرپذیر، سرمایه‌گذاران قبل از دیدن نقدینگی برای 10-20 سال قفل می‌شوند. در بخش کریپتو، توکن‌ها اغلب در کسری از زمان وست می‌شوند و پس از آن، آزادانه در بازارهای نقدی جهانی (صرافی‌ها، میزهای OTC، پلتفرم‌های دیفای) معامله می‌شوند و آنچه قبلاً یک فرآیند چند مرحله‌ای از دورهای سرمایه‌گذاری خطرپذیر، رشد و سرمایه‌گذاری خصوصی به دنبال یک IPO بود را فرو می‌ریزند.

حتی جالب‌تر، توکن‌های وست نشده گاهی اوقات می‌توانند برای کسب بازده استیک شوند یا به عنوان وثیقه در عملیات ساختاریافته استفاده شوند، حتی در حالی که غیرقابل انتقال باقی می‌مانند. 

به عبارت دیگر، ارزشی که در امور مالی سنتی راکد می‌ماند، در وب3 به گردش ادامه می‌دهد. مفهوم "پریمیوم نقدینگی"، به معنای بازده اضافی که سرمایه‌گذاران برای نگهداری دارایی‌های غیرنقدی می‌خواهند، زمانی که دارایی‌ها می‌توانند به صورت جزئی باز شوند یا در زمان واقعی دوباره فرضیه‌سازی شوند، شروع به فرسایش می‌کند.

تفاوت ایجاد شده توسط فناوری بلاک چین همچنین در بازارهای درآمد ثابت و اعتبار خصوصی نیز احساس می‌شود. اوراق قرضه سنتی کوپن‌های نیم‌سالانه پرداخت می‌کنند و عملیات اعتباری خصوصی بهره ماهانه توزیع می‌کنند، در حالی که بازده‌های آنچین هر چند ثانیه، بلوک به بلوک، تجمع می‌یابند. 

و در امور مالی سنتی، پاسخ به تماس مارجین ممکن است روزها طول بکشد زیرا وثیقه از طریق متولیان و اتاق‌های پایاپای حرکت می‌کند. در امور مالی غیر متمرکز، وثیقه فوراً حرکت می‌کند. وقتی بازار کریپتو بزرگترین رویداد لیکویید شدن اسمی خود را در اکتبر 2025 تجربه کرد، اکوسیستم آنچین به صورت برنامه‌ریزی شده میلیاردها دلار سرمایه را در عرض چند ساعت تسویه کرد. همین کارایی در سایر رویدادهای قوی سیاه کریپتو، مانند سقوط Terra، نمایش داده شد. 

بلاک چین‌ها بازی را برای کشورهای در حال توسعه تغییر می‌دهند

اقتصادهای نوظهور بار اصلی ناکارآمدی‌های بخش بانکی را متحمل می‌شوند. برزیلی‌ها، به عنوان مثال، نمی‌توانند ارز خارجی را مستقیماً در حساب‌های بانکی محلی نگهداری کنند. این بدان معناست که هر پرداخت بین‌المللی به طور خودکار شامل یک مرحله تبادل ارز خارجی است. 

بدتر از آن، جفت‌های FX آمریکای لاتین اغلب باید از طریق دلار آمریکا به عنوان واسطه تسویه شوند. اگر می‌خواهید رئال برزیل (BRL) خود را به پزوی شیلی (CLP) تبدیل کنید، به دو معامله نیاز دارید: BRL به USD، سپس USD به CLP. هر مرحله اسپرد و تأخیر اضافه می‌کند. فناوری بلاک چین، برعکس، به استیبل کوین‌های BRL و CLP امکان می‌دهد مستقیماً در آنچین تسویه شوند.

سیستم‌های قدیمی همچنین زمان‌های قطع سختگیرانه‌ای را تحمیل می‌کنند. در برزیل، عملیات FX همان روز (T+0) عموماً باید بین ظهر و 1 بعد از ظهر به وقت محلی بسته شوند. اگر این پنجره را از دست بدهید، اسپردها و زمان اضافی اعمال می‌شود. حتی معاملات T+1 دارای زمان‌های قطع پایان روز حدود 4 بعد از ظهر هستند. برای کسب‌وکارهایی که در مناطق زمانی مختلف فعالیت می‌کنند، این تسویه حساب واقعی در زمان واقعی را غیرممکن می‌سازد. از آنجا که بلاک چین‌ها 24/7 کار می‌کنند، آنها این محدودیت را کاملاً از بین می‌برند.

اینها نمونه‌های مشخصی از مشکلاتی هستند که بانک‌ها می‌توانستند سال‌ها پیش حل کنند. و به یاد داشته باشید که برزیل با همان مخالفت با کریپتو از سوی قانونگذاران که ایالات متحده با آن مواجه بود، روبرو نشد. هیچ بهانه‌ای برای اینکه این مشکلات هنوز ما را آزار دهند وجود ندارد.

دنیای مالی همیشه انتظار را به عنوان ریسک قیمت‌گذاری کرده است، به درستی. بلاک چین این ریسک را با کاهش زمان بین تراکنش و تسویه حساب به حداقل می‌رساند. توانایی آزاد کردن و تخصیص مجدد سرمایه به صورت آنی یک تغییر پارادایم است. اما بانک‌ها بدون دلیل خوبی مشتریان خود را از این مزایا محروم می‌کنند.

تا زمانی که بانک‌ها، شرکت‌های پرداخت و ارائه‌دهندگان خدمات مالی کاملاً تسویه حساب مبتنی بر بلاک چین را نپذیرند، اقتصاد جهانی همچنان برای تنبلی آنها هزینه خواهد پرداخت. و در دنیایی که زمان بازده می‌دهد، این صورتحساب هر روز بزرگتر می‌شود.