Waarom sommigen nog steeds naar 'Blue Zone' Boracay verhuizen

Waarom verhuizen mensen naar Boracay? Naast het voor de hand liggende zand, zee en zon is er ook de wind. 

Kit is een technomade, en nadat de COVID-lockdown werd opgeheven, vroeg hij zichzelf af: "Wat doe ik in Manila als ik hetzelfde kan doen in Boracay en kan genieten van mijn ware liefde — kitesurfen!"

Er is ook Will, die net 50 is geworden en Manila-moe was. Als enige ongetrouwde in hun groep besloot hij "één voor het team te nemen" en naar het eiland te gaan om de renovaties van het café en hotel voor CaféGotSoul Boracay te beheren (niet te verwarren met CafeGotSoul Montreal en CafeGotSoul MNL in BGC). 

Dian, een geboren Cebuaanse, nam een baan aan op het eiland (Willy's) tegen de zin van haar vrienden. Dit was het begin van haar carrière op het eiland die leidde tot haar managementrol in Levantin op Bulabog beach.

En dan is er liefde. Er is Julia met haar schelpenogen.

De in Zweden geboren Julia werkte als vrijwilliger in een van Moeder Teresa's ziekenhuizen in India en reisde door het continent om uiteindelijk in Boracay terecht te komen. Er moet een sterke aantrekkingskracht zijn geweest om haar bestemming te ontmoeten. Dit was in 1989. Ze ontmoette haar man en heeft twee kinderen die ervoor hebben gekozen om op het eiland te wonen.

Ze is een opvallende lange verschijning, die vroege ochtendwandelingen maakt met haar hond langs de paden van Mt. Luho, rondrijdt op haar fiets om toezicht te houden op haar bedrijven, het Lemon Café in D'Mall, de Dinibeach Bar and Restaurant, en het Diniview Resort waar ze woont, hoog op de heuvel met een volledig uitzicht op de zonsondergang. 

"Iedereen wandelt rond op het eiland, wat zeer Blue Zone is. Het is heel natuurlijk voor ons om rond te bewegen," zegt ze. "We hebben toegang tot verse vis en groenten. Nog een Blue Zone vinkje. Je voedsel zo dicht mogelijk bij de bron halen. We serveren bijvoorbeeld geen steaks. Om nog maar te zwijgen van de frisse, schone lucht die je kunt genieten."

Blue Zones zijn volgens Healthline "geografische gebieden met lagere percentages chronische ziekten en een hogere levensverwachting. Dieet, vasten en beweging zijn factoren die geassocieerd worden met Blue Zones."

Er is een sterk gemeenschapsgevoel in Boracay. Opnieuw, zeer Blue Zone.

Will geniet ervan om de straat over te steken naar zijn werk, en je kunt een echte zorgzame relatie met het personeel voelen als hij de gezonde vacht laat zien van een reddingshond die ze een paar maanden geleden voor het café hebben gered.

Terwijl we met Dian voor Levantin staan te kletsen, joggt er een buitenlander voorbij. Dian zegt dat hij dagelijks 18 kilometer joggt. 

Er is ook een 82-jarige Japanse kitesurfer, een permanente bewoner in Bulabog, die op weg is naar de Freestyle Academy Kitesurfing School. 

"Zo is het eilandleven," zegt Dian, wiens huis op vijf minuten lopen van haar kantoor in Levantin ligt. 

Vliegende vossen

Leven op een eiland brengt echter zijn eigen uitdagingen met zich mee. 

Het trauma van de COVID-lockdown lijkt bijvoorbeeld nog vers in het geheugen van de eilandbewoners. Hoewel ze nul gevallen hadden, moesten veel bedrijven sluiten door de duidelijke daling van het aantal toeristen. Sommige slaagden erin om weer open te gaan. Sommige niet.

Voeg daarbij de eerdere "schoonmaak" tijdens de Duterte-administratie in 2018 en een verwoestende tyfoon in 2019, en COVID was het laatste element voor een perfecte storm. Tijdens de COVID-lockdown waren er 40 zelfmoordgevallen op het eiland. 

Een hotelmedewerker zei dat ze allemaal begonnen met vissen om een inkomen te krijgen, maar ze kunnen niet allemaal vissen. Een van de gelukkigen die werd behouden door de hotels die nog konden opereren, zei ook dat hij alle banen moest leren — beveiliging, kok, schoonmaker, enzovoort, omdat ze in ploegendiensten werkten.

Hoewel Julia en andere bedrijven probeerden hun personeel te behouden, konden ze dat niet. Dus kwamen ze samen en deelden ze hen onder elkaar, Jony's, The Lazy Dog, en haar eigen Lemon Café. 

Julia is ook de voorzitter van Friends of the Flying Foxes (FFF). Deze groep vrijwilligers, wildlifespecialisten en terugkerende bezoekers, opgericht in 2002, begrijpt de waarde van de fruitvleermuizen (vliegende vossen) en houdt nauwlettend activiteiten in de gaten die het ecosysteem kunnen schaden. 

De vleermuizen zijn van vitaal belang voor de gezondheid van het bos en zijn verantwoordelijk voor 90% van de herbebossing van het eiland. FFF voert sinds 2002 maandelijkse vleermuistellingen uit. 

Het aantal vleermuizen is afgenomen door illegale jachtactiviteiten en de bulldozers die blijven verschijnen ondanks verzoekschriften van belanghebbenden om ontwikkelingen te stoppen die illegale activiteiten uitvoeren, zoals het kappen van bomen zonder de nodige vergunningen en het verstoren van vleermuisverblijven. Ze voeren ook uitgebreide informatie- en educatiecampagnes uit om het bewustzijn over het belang van de vleermuizen te vergroten.

FFF is niet tegen ontwikkeling; maar ondersteunt ontwikkeling met de nodige milieubeschemingsregels die worden geïmplementeerd en gemonitord. 

Terwijl Boracay bloeit op toerisme, zorgen Julia en vele andere bewoners ervoor dat ze de aantasting van de natuurlijke schoonheid in de gaten houden. 

Julia zegt: "We hebben het geluk om ons te vestigen op dit prachtige eiland, de plek die we zo gezegend zijn om thuis te noemen."

"De geest en vriendelijkheid van de eilandbewoners en onze gemeenschap op zich, zorgen ervoor dat we allemaal doorzetten, wat er ook gebeurt, en dat is wat ons altijd gaande houdt," voegt ze eraan toe. 

"De zorg voor het eiland, zijn milieu, mensen en dieren zijn altijd een topprioriteit voor ons en we proberen te praktiseren wat we prediken, en hopen dat je dat voelt in onze plekken." – Rappler.com